شماره 89 جهان چیزی نمانده بود که مرحله‌ی یک‌چهارم نهایی مسابقات قهرمانی جهان راه یابد اما مقابل انتونی مک‌گیل در یکی از پرشورترین مسابقات سال‌های اخیر، با نتیجه‌ی دوازده بر سیزده شکست خورد.
کلارک تازه‌وارد، تنها به دو پات دیگر نیاز داشت تا برنده شود اما وقتی به امتیاز 55 رسیده بود، در فریم یکی مانده به آخر، توپ صورتی حساسی را از دست داد و باعث شد پایش از میدان مسابقات بریده شود.
مسابقه‌ای که هیجان‌انگیز بود چرا که در بخش دوم این مسابقه انتونی مک‌گیل احساس کرده‌بود هنگام ضربه زدن جیمی کلارک مقابل چشمان او ایستاده است. کلارک هم به نظر می‌رسید با توییت «اگر می‌خوای برقصی بیا با هم برقصیم» کری‌خوانی خود را برای مک‌گیل شروع کرده بود. این تنش در جلسه‌ی سوم این مسابقه بیشتر نمود داشت. اما پس از این رقابت دو بازیکن بر احساسات خود غلبه کردند و در رختکن یکدیگر را در آغوش گرفتند و در مجموع مسابقه‌ای دراماتیک را رقم زدند.
مک‌گیل حالا باید آماده شود و از طوفان این مسابقه خارج شود تا به مصاف کورت مافلین در مرحله‌ی یک‌چهارم نهایی برود. این دومین حضور مک‌گیل در هشت سال گذشته است؛ او برای نخستین بار سال 2015 به این مرحله راه یافته بود.
جیمی کلارک ولزی برای بقا در تور جهانی فقط به سه پیروزی در بازی‌های انتخابی نیاز داشت، ولی چیزی نمانده بود که بعد از لی واکر در سال 1997 به اولین بازیکنی تبدیل شود که در جمع بازیکنانِ یک‌چهارم نهایی کروسیبل، پایین‌ترین رنک داشته باشد. البته او تا همین‌جای کار و برای بازگشت به للانلی، هم مسیر طولانی‌ای را پیش رفت و خودش بابت این موضوع متعجب است. او در حرکتی شگرف مارک آلن را در دور اول مسابقات از میان برداشت.
[للانلی، بزرگترین شهرستان کارمارتنشایر کشور ولز است و به باغ ولز معروف می‌باشد]
هر دو بازیکن در فریم دیسایدر شانس داشتند تا آنکه کار به سیفتی کردن آخرین توپ قرمز رسید.
مک‌گیل بیست‌ونه ساله گفت:
باورم نمی‌شود مسابقه را برنده شدم… تنها دلیلی که موفق شدم این بود تا آنجا که توانستم تلاش کردم. در مسابقه‌ی بعدی باید بهتر بازی کنم.
مک‌گیل در پاسخ به اینکه ماجرای بحثش با حریف چه بود، پاسخ داد: در بخش اول مسابقه، سه یا چهار ضربه هنگام سیفتی کردن بود که جیمی روبروی چشم من قرار گرفت. به خودم گفتم فراموشش کن حتماً به عمد این کار را نکرده است. اما تصمیم داشتم اگر در بخش دوم هم این کار را کرد از او بپرسم نمی‌خواهی بنشینی یا پشت من بایستی! ضربه‌ای پیش آمد و من از او مودبانه پرسیدم قصد نشستن نداری؟ زیرا وقتی کسی ایستاده است حواس بازیکن پرت می‌شود. او این کار اشتباه را کرد و موضوعی که می‌شد در سه ثانیه حل شود به یک مسئله بزرگ تبدیل شد. من از مطرح کردن این موضوع قصد خاصی نداشتم. می‌دانم مردم می‌گویند سعی کردم او را عصبانی کنم، اما این سبک بازی من نیست. شما می‌توانید درباره‌ی این موضوع از هر بازیکن حرفه‌ای سوال کنید. شاید بسیاری از افراد مرا یک بازیکن [واقعی] ندانند، اما اگر پای مردانگی به میان آید کسی نباید از واکنش من خرده بگیرد.
کلارک بیست‌وپنج ساله گفت:
انتونی پا به پای من آمد. او لیاقت رسیدن به فریم دوازدهمش را داشت. او کلی اعتبار دارد. من بعد از بازی به خوبی از او یاد کردم زیرا او شایسته‌ی این پیروزی بود. من آن توپ صورتی را از دست دادم و مطمئنم این را مردم مدام به یادم می‌آورند.
من به انتونی کاری نداشتم و توییتم مربوط به مراحل انتخابی مسابقات بود. این کار را در آینده هم خواهم کرد چون من همان آدمم. با اینکه بازی را 12-13 باختم اما به خودم افتخار می‌کنم زیرا آنجا تنش زیادی وجود داشت و باید آن را کنترل می‌کردم. این یک تجربه بی‌نظیر برای من بود.
